Tucatynib (inhibitor kinazy tyrozynowej) poprawia PFS i OS w HER2-dodatnim raku piersi z przerzutami do mózgu.
Badanie II fazy HER2CLIMB potwierdziło, że dodanie tucatynibu do terapii trastuzumabem z kapecytabiną wydłuża czas przeżycia całkowitego z 12 do 18,1 miesiąca.
Badanie III fazy RAPIDO u pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem odbytnicy potwierdziło, że krótka radioterapia (5x5 Gy) z następową chemioterapią (6 cykli CAPOX lub 9 cykli FOLFOX4) oraz leczeniem chirurgicznym (TME, total mesorectal excision) w porównaniu z chemioradioterapią (25-28 frakcji po 1,8-2,0 Gy z kapecytabiną) i TME poprawia skuteczność w zakresie odpowiedzi patologicznych - 27,7% vs 13,8%, p<0,001. 3-letnie skumulowane prawdopodobieństwo DrTF (Disease-related Treatment Failure) - 23,7% vs 30,4%, p=0.02; 3-letnie prawdopodobieństwo przerzutów odległych – 19,8% vs 26,6%, p=0,004 oraz wznowy miejscowej 8,7% vs 6,0%, p=0,01.
Badanie III fazy TRAIN-2 pokazało, że zastosowanie antracyklin u pacjentek z HER2-dodatnim rakiem piersi otrzymujących neoadjuwantową chemioterapię z podwójną blokadą HER2 (trastuzumab/pertuzumab) nasila toksyczność bez zwiększenia skuteczności.
Badanie III fazy SYSUCC-001 u pacjentek z potrójnie ujemnym rakiem piersi (TNBC, triple-negative breast cancer) potwierdziło, że roczna metronomiczna terapia uzupełniająca kapecytabiną (po standardowej terapii) poprawia 5-letni DFS (85% vs 76%, p=0,016) ale nie OS (85% vs 81%, p=0,203).
Badanie II fazy u pacjentek z wczesnym, potrójnie ujemnym rakiem piersi z dodaniem omeprazolu (IPP, inhibitor pompy protonowej) do standardowej neoadjuwantowej chemioterapii (AC-T) potwierdziło skuteczność w zakresie odpowiedzi patologicznych (pCR).
IPP hamuje FASN (fatty acid synthase) – enzym wykazujący nadekspresję u 70% pacjentek z TNBC i związany jest z gorszym rokowaniem.
Badanie II fazy ECOG-ACRIN EA5161 z zastosowaniem nivolumabu z dubletem platyna/etopozyd u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w stadium rozległym (ED-SCLC) w pierwszej linii leczenia potwierdziło skuteczność w zakresie PFS (5,5 mies. vs 4,7 mies., p=0,047) i mOS (11,3 mies. vs 9,3 mies.).
Badanie III fazy KEYNOTE-177 potwierdziło skuteczność pembrolizumabu w porównaniu ze standardową chemioterapią +/- bewacyzumab lub cetuksymab w pierwszej linii leczenia u pacjentów z przerzutowym rakiem jelita grubego (mCRC) z MSI-H/dMMR.
12- i 24-miesięczny PFS wyniósł odpowiednio: 55,3% i 48,3% vs 37,3% i 18,6%.
Badanie III fazy HERO z zastosowaniem relugoliksu (doustny antagonista GnRH) w porównaniu z leuproreliną (analog gonadoliberyny) u pacjentów z zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego. U 96,7% pacjentów przyjmujących relugoliks kastracyjny poziom testosteronu utrzymywał się przez 48 tyg. vs 88,8% pacjentów przyjmujących leuprorelinę, obserwowano zmniejszenie ryzyka niepożądanych działań naczyniowo-sercowych o 54%.
Badanie III fazy KEYNOTE-355 potwierdziło skuteczność dodania pembrolizumabu do standardowej chemioterapii u pacjentek z przerzutowym potrójnie ujemnym rakiem piersi. Przy CPS>10 PFS wyniósł 9,7% vs 5,6%, p=0.0012)
Badanie III fazy ADAURA potwierdziło skuteczność ozymertynibu (inhibitor kinazy tyrozynowej trzeciej generacji) w leczeniu adjuwantowym niedrobnokomórkowego raka płuca (IB-IIIA) z mutacją EGFR po zabiegu chirurgicznym z ujemnymi marginesami. 2-letni DFS dla ozymertynibu wyniósł 89% vs 53% dla placebo.
Badanie III fazy SOLO2 z zastosowaniem podtrzymującej terapii olaparybem (inhibitor PARB) u pacjentek z nawrotowym platynowrażliwym rakiem jajnika (PSROC) i mutacją BRCA (mBRCA) potwierdziło skuteczność w zakresie OS w porównaniu z placebo (52,4% vs 37,4%, p=0,0306).
Badanie III fazy ALTERNATE z zastosowaniem neoadjuwantowym fulwestrantu (antagonista receptora estrogenowego) u pacjentek po menopauzie, z miejscowo zaawansowanym ER+, HER2- rakiem piersi nie potwierdziło skuteczności fulwestrantu (zarówno w monoterapii jak i w terapii skojarzonej z anastrozolem).
Wstępne wynika badania II fazy OPRA (organ preservation of rectal adenocarcinoma) oceniające zastosowanie indukcyjnej (przed) lub konsolidującej (po) 4-miesięcznej terapii FOLFOX lub CAPEOX w skojarzeniu z radiochemioterapią (50,4 Gy plus fluorouracyl lub kapecytabina). Po 8-12 tyg. ocena pod kątem klinicznej odpowiedzi i w zależności od wyniku dalsza obserwacja lub zabieg chirurgiczny (TME). Radiochemioterapia z konsolidującą chemioterapią wykazała wyższy odsetek całkowitych odpowiedzi w porównaniu z indukcyjną chemioterapią i następową radiochemioterapią. U 58% pacjentów można było uniknąć zabiegu i zachować odbytnicę.
Wyniki badania III fazy SINDAS u pacjentów z oligometastatycznym niedrobnokomórkowym rakiem płuca EGFR+ wcześniej nieleczonym potwierdziły skuteczność zastosowania radioterapii stereotaktycznej na wszystkie zmiany z następowym podaniem inhibitora kinazy tyrozynowej vs monoterapia inhibitorem kinazy tyrozynowej. Mediana przeżycia całkowitego wyniosła 25,5 mies. vs 17,4 mies., p<0,001.
Badanie II fazy oceniające skuteczność wysokiej dawki radioterapii (60 Gy w 40 fr BID) vs standardowa dawka radioterapii (45 Gy w 30 fr BID) u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w stadium ograniczonym (LD SCLC) po wcześniejszej chemioterapii (4 cykle platyna/etopozyd). Mediana przeżycia całkowitego wyniosła 42 mies. vs 23 mies., p=0,031, bez nasilenia toksyczności ze strony przełyku.
Badanie II fazy DESTINY-CRC01 oceniające zastosowanie leku trastuzumab derukstekan (T-Dxd, koniugat: przeciwciało anty HER2 – inhibitor topoizomerazy I) w przerzutowym raku jelita grubego z nadekspresją receptora HER2.
Badanie III fazy KEYNOTE-204 potwierdziło skuteczność pembrolizumabu vs brentuksymab vedotin u pacjentów z nawrotowym lub opornym klasycznym chłoniakiem Hodgkina. Mediana PFS wyniosła 13,2 mies. vs 8,3 mies.