Stanowisko Polskiego Towarzystwa Onkologicznego w sprawie projektu Ustawy o Krajowej Sieci Onkologicznej
Wdrożenie Krajowej Sieci Onkologicznej jest jednym z kluczowych elementów przewidzianych w ramach Narodowej Strategii Onkologicznej przyjętej zgodnie z regulacjami ustawy o Narodowej Strategii Onkologicznej. Podstawowym celem w tym obszarze jest utworzenie podmiotów wyspecjalizowanych w diagnostyce i leczeniu wybranych nowotworów oraz zapewnienie najwyższej jakości standardów diagnostyki i leczenia dla wszystkich pacjentów onkologicznych.
Ustawa ma uporządkować strukturę organizacyjną i wprowadzić nowy model zarządzania opieką onkologiczną, które mają przyczynić się do usprawnienia organizacji systemu udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie onkologii. Projekt ustawy, ze względu na swą strategiczną i systemową rolę ma kluczowe znaczenie dla polskiej onkologii, zaproponowane w nim rozwiązania organizacyjne i finansowe mogą w istotny sposób wpłynąć na dostępność i jakość diagnostyki i leczenia w tym obszarze w następnych latach – przy zastrzeżeniu, że powinno to odbywać się zgodnie z Mapami potrzeb zdrowotnych w zakresie onkologii.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że szybkie przyjęcie rozwiązań służących poprawie ochrony zdrowia w obszarze onkologii jest jak najbardziej uzasadnione i potrzebne. Jak wskazuje NIK, skuteczność leczenia onkologicznego w Polsce jest gorsza niż w większości pozostałych krajów Unii Europejskiej, a według dostępnych prognoz istnieje ryzyko, że stan ten będzie się pogarszał[1]. Tym samym potrzebne są istotne zmiany o charakterze systemowym, które przekładać się będą na poprawę wyników osiąganych w diagnozowaniu i leczeniu nowotworów.
Projekt ustawy wprowadza szereg nowych instytucji, których sprawne i umiejętne wdrożenie może umożliwić realizację powyższych celów i założeń. Proponowane zmiany prawne ustanawiają ramy funkcjonowania sieci onkologicznej, a więc pewnego trwałego mechanizmu działania świadczeniodawców. Planowana struktura sieci, w szczególności wyodrębnienie trzech poziomów ośrodków specjalistycznych, a także ustrukturyzowane zasady współpracy pomiędzy nimi mogą przełożyć się na powstanie systemu, który zapewniać będzie dostęp do wyższej jakości ustandaryzowanych świadczeń zdrowotnych oraz niwelować występujące obecnie różnice związane z jakością postępowania z pacjentem w różnych ośrodkach w różnych częściach kraju. Ustawodawca przewidział także powołanie nowej Krajowej Rady Onkologicznej, która będzie m.in. na bieżąco czuwała nad poprawnym działaniem sieci, co należy uznać za słuszny kierunek.
Z uwagi na powyższe, koncepcję uregulowania sieci onkologicznej na poziomie ustawowym należy ocenić pozytywnie jako niezwykle potrzebne oraz nakładające ramy dla poprawy diagnostyki i leczenia onkologicznego w Polsce.
Jednocześnie należy wskazać, że część kluczowych elementów została powierzona do uregulowania na poziomie aktów wykonawczych do Projektu ustawy. Przykładem mogą być kryteria kwalifikacji do sieci onkologicznej. Dlatego też w praktyce równie istotnym, jeśli nawet nie istotniejszym elementem warunkującym skuteczność Krajowej Sieci Onkologicznej, będą regulacje zawarte w rozporządzeniach Ministra Zdrowia, a także zarządzeniach Prezesa NFZ, czy innych, dalszych aktów prawnych.
Należy również zauważyć, że nowa organizacja opieki onkologicznej będzie implikowała zmiany w pakiecie onkologicznym – tak, aby pakiet był dostosowany do standardów kompleksowej i koordynowanej opieki onkologicznej.
W pełnej treści stanowiska prezentujemy listę szczegółowych uwag do Projektu ustawy, które w naszej ocenie umożliwią zwiększenie skuteczności funkcjonowania sieci onkologicznej oraz pełniejsze wykorzystanie jej potencjału.
PEŁNA TREŚĆ STANOWISKA WRAZ Z UWAGAMI
[1] https://www.nik.gov.pl/aktualnosci/jak-skuteczniej-zapobiegac-i-leczyc-nik-o-walce-z-nowotworami.html